هر کس دقیقاً متناسب با ارزش خود، به تنهایی پناه می‌برد، آن را تحمل می‌کند و دوست می‌دارد.
شخص حقیر در تنهایی همه‌ی حقارتش را حس می‌کند و روح بزرگ، همه‌ی بزرگی‌اش را و نهایتاً هر کس هر آنچه که هست.
هرچه آدمی در طبیعت در سلسله مراتب بالاتری قرار داشته باشد، تنهاتر است و تنهاییِ او اساسی و ناگزیر است.
"آرتور شوپنهاور"